ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายพร้อมรับการเทพื้นในช่วงบ่ายอย่างเร่งรีบเนื่องจากเดินทางกลับมาจากภูลังกาเป็นชุดสุดท้าย
พวกสาว ๆ หลายคนทยอยเดินไปที่บริเวณพื้นที่จะเทกันเกือบหมดแล้ว
ผมเดินนำหน้าตี๋กับพี่เล็กไปที่หน้างานเพื่อรวมกลุ่มกันและเริ่มวางแผนการทำงานคร่าว
ๆ ช่วงบ่ายนี้พวกเราทำการผสมปูนกันทีละ 2 กอง
ดังนั้นทีมที่ทำงานเลยแบ่งเป็น 2 กลุ่ม โดย ยา ดุม มิ้งค์ เงี๊ยบ หนุ่ม
ๆ จากมหพันธ์ จะแยกไปผสมปูน 1 กอง ผม ท๊อป เอก ดร แอม แชมป์
กั้ง เฮง จะมารับผิดชอบอีกกอง บรรดาสาวสวยทั้งหลายก็เข้าแถวเพื่อขนปูนที่เสร็จแล้วไปเทพื้นและรับหิน
รับน้ำมาเทผสมกับปูนที่ได้ผสมไว้แล้ว ช่วงบ่ายๆ
นี้ทุกคนทำงานกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ทำเหมือนพวกเราเป็นโรงงานย่อม ๆ
โดยมีหน่วยสนับสนุนน้ำ คือคุณบัญญัติ ที่จะคอยไปนำน้ำใส่ถังพลาสติกขนาดที่ใช้กินตามบ้านมาให้
หน่วยสนับสนุนทรายจะเป็นน้อง ๆ ผู้หญิงใส่แว่น น้องเปิ้ล ซึ่งเรียกหาทรายเมื่อไร
รถขนทรายพร้อมผสมก็จะมาถึงทันที “ลูกอมค่ะพี่หน่อง” น้องเกด บั๊ดดี้ผู้น่ารักของผม
ยื่นลูกอมให้ 2 เม็ด
ผมกล่าวขอบคุณแล้วก็รับลูกอมไปแกะกินอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ต้องการความหวานมาช่วยเพิ่มพลังในการทำงาน
“น้ำเย็น ๆ ค่ะพี่หน่อง” หนูเล็กยื่นถ้วยโคล่าใส่น้ำแข็งมาให้
เออวันนี้หนูเล็กสวยแฮะ ถึงว่าสิ ทำไมผู้ชายชอบผู้หญิงเอาใจ มันดีอย่างนี้นี่เอง
กินน้ำแล้วหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง เมื่องานเริ่มเดินไปได้เรื่อย ๆ
ทุกคนมีความสุขในการช่วยเหลือกัน และพอเริ่มเหนื่อย ๆ กันอีก ผมก็หาเกมส์มาเล่นซะหน่อย
“เอ้า พวกเรา
มาเล่นเกมส์ทายอายุกัน” ผมดึงน้องเงี๊ยบหนุ่มน้อยจากมหพันธ์ขึ้นมาบนกองทราย และกล่าวว่า “มาดูกันว่า หน้าตาดี ๆ อย่างน้องเงี๊ยบ เนี่ย อายุเท่าไหร” “26 ปีค่า”
หนูเล็กทายมา “เงี๊ยบว่าไง มากกว่า น้อยกว่า” “น้อยไปครับ” เงี๊ยบเฉลย จากนั้นจึงมีน้องจุ๋ม
มาช่วยเล่น และเพื่อน ๆ ร่วมค่าย สุดท้ายไปหยุดที่ เงี๊ยบ อายุ 30
ปี จากนั้นก็เป็นน้องยา
ที่ผมดึงขึ้นมาเป็นคนเล่นเกมส์ทายอายุ ซึ่งยาที่ดูเคร่งขรึม อายุเพิ่งจะ 29 ปี ทำไมน้อยจัง อ่อนกว่าผมเกือบรอบแน่ะ ผมเลยให้ทายคนที่ผมคิดว่าจะทายไม่ถูกแน่
ผมให้ทายอายุคุณบัญญัติ ซึ่งทุกคนไม่มีใครทายถูกเลยเพราะคุณบัญญัติอายุเพิ่งจะ 30 ต้น ๆ
ซึ่งสร้างความประหลาดใจให้กับสาว ๆ เกือบทั้งค่าย ก็นะ
อาจจะเพราะผมหน้าอ่อนแต่อายุมาก เลยเหมือนลวงให้ทุกคนไขว้เขวหรือเปล่าไม่รู้
การทำงานแข่งกับแสงสว่างเป็นไปอย่างรีบเร่ง
ฝีมือการผสมปูนของพวกเราดีขึ้นมาก ไม่ถูกดุมแจ้งแก้ไขแบบเมื่อวานแล้ว หนูเล็กเชียร์เอกกี้บ่อยจนเอกแทบจะลอยเพราะเสียงเชียร์แสนหวาน
เมื่อใกล้จะหมดพื้นที่ที่จะเท พวกเราหนุ่มๆ ทั้งหมดก็ยุบกองผสมปูนจนเหลือที่เดียว
และช่วยกันผสมโดยไม่เกี่ยงว่าใครเป็นใครแล้ว แต่พระอาทิตย์ก็ใกล้ลับขอบฟ้าเข้ามาทุกที
สุดท้ายพวกสาวๆ ก็ต้องวางมือไปอาบน้ำกันก่อน เหลือแต่หนุ่ม ๆ ที่ต้องรับผิดชอบงานเทพื้นที่เหลืออีกนิดเดียวให้แล้วเสร็จ
ระหว่างที่นั่งพักล้อมวงบนกองหินพี่ที่ภูลังกา พี่ที่ภูก็ยกเหล้ามาให้กิน “คนล่ะเป็กนะ รอบวงนี่แหละ” พี่เค้าพูดเสร็จก็ดื่มเหล้าจนหมดแก้ว
เอแล้วชาวค่ายเราเราจะเริ่มที่ใครก่อนดีล่ะ สุดท้ายผมก็โดนคนแรก เพราะน้อง ๆ
มองมาที่ผมกันหมด “มา
เอามาเลย” แน่ะทำเก่งอีก
ผมพูดพร้อมกับรับเหล้าเป็กใหม่มาพร้อมดื่ม “เต่อ กี๊ หร่า”
พูดจบพร้อมกับกระดกเหล้าลงคอลงไปรวดเดียวแบบกินเตอกีร่าที่ผมทำเป็นประจำ
ดีกรีเหล้าแรงมาก ร้อนวูบวาบไปในลำคอ พอผมกินแล้ว คนต่อไปนี้ใครล่ะ ฮ่าๆ แน่นอน
นายแบบคู่บุญของผมที่นั่งติดกันวนไปทางซ้ายมือผม เอกกี้ต้องกินเป็นคนต่อไป
คราวนี้แหละผมรู้สึกสนุกที่ถึงเวลาบังคับให้น้อง ๆ กินกันบ้าง “เฮงด้วย เฮงเป็นคนต่อไป” “ต่อไปตั้ง รวดเดียวเลย”
“ทอย ทอยกินหน่อย” “เงี๊ยบด้วย
เงี๊ยบกินด้วยเลย” “ยา ก็ด้วยอย่า ๆ อย่าหลบ” “อนันต์ แก้วนึง แก้วนึง” “ดร 1 แก้ว กินไป กินไป” “มิ้งค์ด้วย” น้องมิ้งค์ที่นั่งขวามือผมกูกเร่งเร้าให้กินเข้าไปด้วย
ส่วนดุมเดินไปเดินมาบอกผมคำเดียวว่า “ผมเข้าพรรษาครับพี่
กินไม่ได้จริง ๆ” “โอ๋ล่ะ
กินหรือยัง” ผมร้องบอกช่างภาพที่รวบผมไว้ข้างหลังแบบเด็กอาร์ตให้มากินเกล้าด้วยกัน
ซึ่งโอ๋ก็ไม่ปฏิเสธ เมื่อครบหมดแล้วพวกเราก็เริ่มวนกันใหม่อีกรอบ
พอผ่านไปถึงเงี๊ยบ พวกเราก็ออกไปผสมปูนเพื่อเทพื้นในกองสุดท้ายต่อไป
การเทครั้งสุดท้ายนี้พวกเราทำกันอย่างไม่คิดชีวิต คุณบัญญัติไม่รู้เอาแรงจากที่ไหน
ตักปูนใส่หระป๋องจนผมยกไปให้ดุมกับยาแทบไม่ทัน ยากับดุมก็เทพื้น
ปาดหน้าให้เรียบร้อยอย่างรีบเร่ง ดร เอก แอม แชมป์ ท๊อป กั้ง เฮง น้องๆ มหพันธ์ เด็กถิ่นอย่าง ทอย เอ็กซ์
นายช่าง ก็ช่วยกันผสมเท ผสมเท จนเสร็จงานที่ทำมาตลอดสองวันจนได้ ความรู้สึกหลังเสร็จงานมันบรรยายแทบไม่ถูกจริง ๆ
มันโล่งใจ ภูมิใจ มีความสุข
เหนืออื่นใดมันมีมิตรภาพของชาวค่ายที่หลอมพวกเราเข้าด้วยกันเป็นหนึ่งเดียวรวมอยู่ด้วย
23
ตุลาคม 2554
ต้นจำปูนหลังบ้าน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น