ผมกับภรรยาก้าวลงจากรถโค้ชเมื่อรถแล่นมาจอดที่หน้าร้านอาหารในเมืองเชสเตอร์ประเทศอังกฤษ สภาพอากาศข้างนอกตัวรถเย็นจนผมรู้สึกหนาวแต่ก็เป็นอากาศที่ทำให้เราทั้งสองมีความสุขกับวันที่สี่ในประเทศอังกฤษที่เราเดินทางมาเที่ยวกับคณะทัวร์ของคุณบี
แหลมสิงห์ หลังจากลูกทัวร์ลงมาจากรถหมดทุกคนแล้วก็รับฟังการนัดหมายก่อนที่จะทานข้าวกลางวันกัน
“เดี๋ยวทุกท่านเข้าไปซื้อของในร้านลิเวอร์พูลที่อยู่เลยไปทางด้านขวามือตรงโน้นนะครับ ผมให้เวลาทุกท่านซื้อของและเดินเที่ยวถึงบ่ายโมง แล้วเรามาทานอาหารกันที่ร้านนี้กันเวลาบ่ายโมงครึ่ง
ร้านนี้เป็นอาหารพื้นเมืองของอังกฤษ ฟิชแอนด์ชิพ” เสียงเจื้อยแจ้วจากชายร่างสูงสมาร์ทใส่แว่นที่เป็นหัวหน้าทัวร์พร้อมรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดีทำให้ผมนึกขำได้ทุกที
จาก DJ ฟุตบอลที่เคยได้ยินแต่เสียงทางคลื่นวิทยุ
FM99 วันนี้มาเป็นหัวหน้าทัวร์เที่ยวเมืองลิเวอร์พูลที่ผมและภรรยาได้มีโอกาสเดินตามความฝันในการมาเที่ยวยังดินแดนห่างไกลอย่างประเทศอังกฤษ
ผมพาภรรยาเดินรับบรรยากาศในเมืองเชสเตอร์ที่เมฆเริ่มก่อตัวด้านบน
ฝนเริ่มปรอยลงมาและก่อนที่เราจะเจอฝนหนักไปกว่านั้นผมกับภรรยาและคณะลูกทัวร์คนอื่น
ๆ ก็เดินเข้าไปในร้านขายของที่ระลึกของทีมลิเวอร์พูล
มันเหมือนกับเราสองคนหลุดไปอีกโลกหนึ่ง ภายในร้านขายสินค้าเป็นร้านขนาดเล็กจัดแถวไว้สำหรับวางสินค้าให้ลูกค้าเดินไว้สองช่องทางซึ่งจะมีสินค้าอย่างเสื้อผ้าและของที่ระลึกเล็ก
ๆ น่ารักแขวนไว้ให้ลูกค้าเลือกซื้อ ผมเดินสำรวจสินค้าภายในร้านอย่างตื่นตาตื่นใจ
ถึงร้านนี้จะมีขนาดเล็กกว่าร้านขายสินค้าที่ตั้งอยู่ข้างสนามแอนฟิลด์ที่เราไปเยือนกันมาเมื่อวานนี้ แต่ร้านนี้ก็ให้บรรยากาศที่อบอุ่นเหมาะกับเมืองเล็ก
ๆ แห่งนี้เป็นอย่างมาก สินค้าชิ้นแรกที่ผมตั้งใจซื้อคือเสื้อทีมเยือนสีดำของลิเวอร์พูลที่เมื่อวานยังลังเลเลยได้เฉพาะเสื้อสีแดงมาตัวเดียว
จากนั้นก็เดินดูสินค้าอื่น ๆ ภายในร้านและเลือกสินค้าอื่น ๆ ที่ถูกใจจนเรียบร้อย
จากนั้นจึงนำเสื้อทีมเยือนไปให้ทางร้านติดเบอร์เสื้อซึ่งแน่นอนว่ามาถึงเมืองเชสเตอร์แล้วชื่อและเบอร์ของนักฟุตบอลที่ผมติดที่จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก
Ian Rush นักเตะกองหน้าหมายเลข
9 ซึ่งเป็นขวัญใจผมตั้งแต่ผมเริ่มเป็นกองเชียร์ The KOP หลังจากแจ้งความประสงค์กับพนักงานขายและชำระเงินค่าสินค้าเรียบร้อยแล้ว
ภรรยาผมก็เดินมาหาผมพร้อมเสื้อเชิ้ตที่เธอเห็นแล้วถูกใจซึ่งราคาก็ไม่สูงมาก
ผมเลยบอกให้เธอซื้อโดยไม่ต้องลังเลเพราะมากันไกลมากและไม่มีโอกาสที่จะซื้อสินค้านี้อีก
ระหว่างที่ผมรอให้จนท.ร้านติดเบอร์เสื้อและชื่อนักเตะ ผมก็เดินดูสินค้าที่สนใจอื่น
ๆ จนภรรยาได้สินค้าครบถ้วนและไปชำระเงิน
ผมเลยเดินไปดูสินค้าที่ภรรยาเลือกซื้อและถามขึ้นว่าทำไมไม่ซื้อเสื้อทีมเยือนสีขาวเพราะเธอถามผมตั้งแต่เมื่อวานแต่สินค้าที่ร้านขายของที่สนามแอนฟิลด์ไม่มี
เธอก็ให้เหตุผลว่าซื้อสินค้ามามากแล้วเลยตัดสินใจไม่ซื้อเพิ่มผมก็ไม่ได้ว่าอะไรและรอให้ภรรยาชำระเงินให้เรียบร้อยและรอรับสินค้าทีติดเบอร์เสื้อและชื่อนักเตะ
จากนั้นเราจึงเดินดูสินค้าภายในร้านต่อไปทั้ง ๆ ที่ร้านก็ไม่ใหญ่
แต่เราก็เดินดูสินค้าราวกับว่าของที่ระลึกทั้งโลกของลิเวอร์พูลมารวมกันอยู่ในร้านนี้
เราใช้เวลาในร้านกันอยู่เกือบสองชั่วโมงแต่ก็รู้สึกว่าเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อใกล้เวลานัดหมายเราก็เดินออกจากร้านขายสินค้าลิเวอร์พูลเพื่อกลับไปยังร้านอาหารที่คุณบีได้แจ้งไว้
แต่ก่อนจะเดินพ้นหน้าร้านผมหันไปเห็นวิวของเมืองที่เรายังไม่ได้ชื่นชม ทั้งหอนาฬิกาบอกเวลาที่ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ด้านหลังจึงชวนภรรยาถ่ายภาพไว้เป็นที่ระลึก
“ผมถ่ายรูปให้ครับพี่” เสียงน้องต้นเพื่อร่วมกลุ่มทัวร์ยิ้มอย่างใจดีและบอกให้เราสองสามีภรรยายืนจรงจุดกลางทางเดินซึ่งด้านหลังเป็นหอนาฬิกา
น้องต้นถ่ายภาพให้เรียบร้อยแล้วกลุ่มพวกเราก็เดินกลับไปยังร้านอาหารต่อไปในขณะที่สายฝนที่เราทั่งคู่เจอก่อนเดินเข้าร้านขายสินค้าก็ยังโปรยปรายแบบละอองและหยุดในที่สุดซึ่งช่วยตอกย้ำความเป็นอากาศแบบอังกฤษได้เป็นอย่างดี
ภายในร้านอาหาร เราเข้าไปนั่งรออาหารที่โต๊ะซึ่งกรุ๊ปทัวร์ได้จองกับทางร้านไว้แล้ว
เมื่ออาหารมาเสิร์ฟผมก็นั่งมองพิจารณา
ฟิชแอนด์ชิพเป็นแบบนี้เองอาหารที่เสิร์ฟเป็นปลาทอดที่มาพร้อมเฟรนช์ฟรายส์และปีกไก่ทอดโดยมีของหวานเป็นบราวนี่ที่มีไอศครีมรสวนิลาวางมาด้วย 1 ก้อน ทุกคนรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยและถ่ายรูปอาหาร ถ่ายรูปเซลฟี่ในร้านอย่างสนุกสนานและเมื่ออาหารจานสุดท้ายหมดลงก็ถึงเวลาที่เราจะต้องเดินทางต่อไปยัง
Outlet ขายสินค้าในเมืองถัดไป ผมกับภรรยาและลูกทัวร์คนอื่น ๆ ทยอยเดินออกไปรอรถโค้ชบริเวณที่ถัดเลยจากร้านไป
ก่อนที่รถจะมารับกลุ่มทัวร์เราถ่ายรูปเป็นที่ระลึกบริเวณที่เรารอรถ เมืองเชสเตอร์เป็นเมืองเล็ก ๆ
ที่ผมได้ยินชื่อมาตั้งแต่เป็นเด็กเพราะ Ian Rush มาเริ่มอาชีพนักฟุตบอลครั้งแรกที่สโมสรเชสเตอร์ในเมืองนี้
วันนี้ได้มีโอกาสมาเยือนและใช้เวลาช่วงสั้น ๆ เพียงครึ่งวันแต่ก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาดและเกิดเป็นความทรงจำที่น่าประทับใจ ก่อนที่รถโค้ชจะเคลื่อนตัวออกไปจากเมืองผมหันไปมองตึกรามบ้านช่องเป็นครั้งสุดท้ายพลางนึกในใจว่าผมจะพาภรรยากลับมาเยือนเมืองเล็ก
ๆ แห่งนี้อีกครั้งหนึ่งแน่นอน
5 กรกฎาคม
2564
ต้นจำปูนหลังบ้าน
