“ยังไม่ถึงอีกหรือโต้ง” ผมลงจากรถตู้ก็ร้องถามโต้งออกไปทันทีด้วยหน้าตาสลึมสลือ
คืนที่ผ่านมาเป็นคืนที่เหนื่อยและยาวนานมากในความรู้สึกของผม
ด้านหลังรถตู้ที่ผมนั่งมาค่อนข้างแคบ น้องตี๋ก็อาการไม่สู้ดีนัก คงเพราะโดนฝนเมื่อตอนหัวค่ำที่รอขึ้นรถ
พี่เล็กก็ดูไม่ต่างกับตี๋เท่าไรนัก
นี่เป็นครั้งแรกที่พี่เล็กเดินทางไกลอีกด้วย
“อีกนิดนึงพี่ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”
โต้งก็ยังเป็นโต้ง ร้องออกมาโดยไม่วิตกกังวลนัก
“เอ พี่ว่าเราหลงทางกันหรือเปล่า
เห็นคนขับรถตู้โทรศัพท์ติดต่อรถคันอื่น ๆ
ตอนตี 4 น่ะ”
ผมถามโต้งด้วยความสงสัย
โต้งหัวเราะแหบ ๆ แล้วเฉลยแบบอายๆ ว่า “ก็หลงนั่นแหละพี่ ผมนี่แหละพาหลง ผมกลับมาแล้วนะ แต่ก็ยังวกรถกลับไปหลงอีก” โต้งที่ขับรถแดงน้อยรถคุณบัญญัติสารภาพออกมาอย่างหมดเปลือก
มิน่าเล่า ทำไมผมรู้สึกว่านานจัง เพราะเส้นทางจากพิษณุโลก- น่าน-
พะเยาไม่น่าใช้เวลานานขนาดนี้ แต่ไม่เป็นไรหรอก
ยังไงเราก็มารวมกลุ่มกันแล้ว พวกเรามาเจอกันที่ปั๊มน้ำมันที่พะเยา
คงใกล้ถึงเต็มทีแล้วล่ะ ผมนึกเอาเองในใจทั้งๆ ที่ไม่ค่อยเชื่อโต้งที่พาหลงมาหมาด
ๆ เช้าวันนั้นอากาศสดใส แดดเริ่มทอแสงอ่อน ๆ ออกมาแล้ว
พวกเราหลาย ๆ คนถือโอกาสนี้ลงมายืดเส้นยืดสายกันหลังจากนั่งหลังขดหลังแข็งกันในรถมาตลอดคืน
ผมเดินเข้าไปหาคุณบัญญัติ เพื่อทักทายกัน ดรยืนคุยกับคุณบัญญัติอยู่ก่อนเลยขอถ่ายรูปทั้งคู่เป็นที่ระลึกซะหน่อย
“นี่ตัวอะไรเนี่ย
ทำไมตัวใหญ่จัง” เอกกี้วิ่งหน้าตื่นพร้อมซากกว่างตัวใหญ่มาทางกลุ่มผม,แชมป์,โต้ง,ดร ,แอม,ท๊อป ท่าทางแบบเด็กเมืองออกไปผจญภัยในป่าครั้งแรก “กว่างโซ้ง” ผมร้องตอบเอกไป เพราะได้ดูบอล TPL มาพอสมควร ทีมเชียงรายมีฉายานี้ซะด้วย
และถิ่นนี้ก็ไม่ไกลจากเชียงรายนัก เอกพิจารณาซากสัตว์ตัวนั้นกับแชมป์พร้อมทั้งหยอกล้อกันอยางสนุกสนาน
ส่วนผมก็เดินออกไปเอาของที่รถเพื่อล้างหน้าให้สดชื่น พวกเราที่รถตู้คันอื่น
ๆ ก็ทยอยกันไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้า พวกเราต่างคนต่างก็จับกลุ่มกัน เป็นธรรมดาพวกเรายังใหม่ต่อกันมาก
ประกอบกับแปลกที่แปลกพวก เลยยังไม่มีใครพูดคุยกับใครมากนัก 2 หนุ่ม 2 สาวที่มากันกับรถผมแยกออกไปยืนจับกลุ่มคุยกันเอง
4 คน พอได้เวลาคุณบัญญัติก็พาพวกเราออกเดินทางกันอีกครั้ง
รถมาแวะซื้อของที่ตลาด
พวกเราหลาย ๆ คนลงไปซื้อ
รองเท้ายางแบบมีปุ่มสำหรับเกาะยึดดินที่คาดว่าจะลื่นเนื่องจากฝนตก หมวกกันแดด สินค้าอื่นๆ
ที่คิดว่าจำเป็นในการทำงานหนักที่รอเราอยู่ที่ภูลังกา “อันนี้ลดให้คิดแค่ 45 บาทราคาหน้าร้าน 50 บาทนะ” เจ้าของร้านขายของร้องบอกราคารองเท้ากับผม “แล้วราคาหลังร้านล่ะครับ กี่บาท”
ผมเผลอตัวแซวเจ้าของร้านไปซะแล้ว
เจ้าของร้านมองหน้าแบบ งง งง ผมเลยหัวเราะกลบเกลื่อน พร้อมทั้งจ่ายเงินค่ารองเท้า
เมื่อทุกคนทำธุระกันเสร็จหมดแล้ว ก็ขึ้นรถเดินทางสู่ภูลังกาต่อไป “มาแล้วนะภูลังกา รอหน่อยละกัน
ฉันกำลังจะไปหาเธอ” ผมนึกในใจพร้อมทั้งอมยิ้มให้กับตัวเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น