“รถมาหรือยังตี๋ ” ผมร้องถามเมื่อวิ่งหลบฝนเข้ามารอรถตู้ที่จะพาเราทั้งคู่ไปที่ภูลังกาตรงศาลาหน้ามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
รังสิต “ยังไม่มาเลยพี่หน่อง” ตี๋ร้องตอบกลับมา
ผมพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปยืนข้าง ๆ ตี๋
เฝ้ามองสายฝนที่เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ
จนอากาศรอบๆ ตัวเริ่มเย็น
วันนี้ทางทีมคนสร้างฝันรวมตัวกันไปออกค่ายที่ภูลังกา
จังหวัดพะเยา เพื่อสร้างศูนย์ฝึกอบรมเยาวชนให้กับชาวบ้าน
ผมดูระยะทางจากที่ทำงานไปยังจุดหมายปลายทางแล้วไกลเอาเรื่องเหมือนกัน เดินทางครั้งนี้ผมรู้สึกเหงา ๆ
พิกลเพราะทีมฉลามชลที่เคยไปออกค่ายที่ราชบุรีและอุ้มผาง
ต่างติดธุระไม่สามารถไปร่วมงานได้ ซึ่งดรกับท๊อปได้แจ้งให้ทราบก่อนเดินทาง 1 วัน “เราต้องเตรียมสันทนาการกันด้วยนะพี่” ท๊อปบอกผมตอนกลางวันขณะนั่งปรึกษาเรื่องค่ายคนสร้างฝันที่จะไปที่พะเยากัน
“แล้วกลุ่มที่จะไปกับเราล่ะ
กลุ่มมหพันธ์น่ะ” ผมถามท๊อปด้วยความอยากรู้ “ผมก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
เดี่ยวเจอกันในค่ายก็รู้จักกันเองแหละพี่หน่อง” ท๊อปตอบกลับมา “งั้นก็ตกลงตามนี้แหละ
พรุ่งนี้พี่จะไปรอขึ้นรถที่หน้าธรรมศาสตร์รังสิตกับตี๋ อย่าทิ้งพี่ล่ะ” ผมกำชับดร
ขณะรอรถตู้อยู่ฝนก็ตกหนาเม็ดขึ้นทุกที
จนน้ำเริ่มไหลเข้ามาบริเวณพื้นศาลา ผมกับตี๋ช่วยกันหิ้วกระเป๋า
เก็บสิ่งของออกจากพื้นที่น้ำกำลังท่วมเอ่อล้นเข้ามาอย่างฉุกละหุก “ทำยังไงดีพี่หน่อง ฝนตกไม่หยุดเลย เดี๋ยวรถมาก็คงเปียกกันหมด” ตี๋บอกด้วยความกังวล “ไม่หรอก เดี๋ยวพอรถมาฝนก็หยุดตกให้เราขึ้นรถเองแหละ” ผมตอบน้องไปด้วยความมั่นใจ
เพราะเคยมีประสบการณ์มาหลายครั้งแล้ว และทุกครั้งก็ผ่านไปได้ด้วยดี
ผมโทรไปสอบถามรถตู้อีกครั้งว่าเดินทางมาถึงใกล้หรือยัง
พี่เล็กบอกว่ามาถึงทางแยกใกล้ ๆ มหาวิทยาลัยแล้ว
ฝนที่ตกอย่างหนักก็ค่อยๆ เริ่มซาจนหยุดตก
ขณะเดียวกับที่รถตู้มาหยุดตรงหน้าศาลาผู้โดยสารพอดี “ก็บอกแล้วไงว่า
เดี๋ยวก็หยุดตก” ผมบอกตี๋แล้วก็ช่วยกันหิ้วสัมภาระขึ้นรถตู้ไป
เมื่อขึ้นรถตู้แล้วฝนก็เริ่มตกมาอีกครั้ง “พี่หน่องรู้จักเพื่อนใหม่หน่อยครับ” เอกกี้ร้องบอกมาทางเบาะด้านหน้า “มีใครบ้างครับ” ผมร้องถามออกไป “เจค่ะ” “แอนค่ะ” “กั้งครับ” “ผมเฮงครับ” ทั้ง 4 คนร้องตอบมาทีละคน “ลัคกี้หรือเปล่าครับ”
ผมถามเฮงออกไป “ไม่ใช่ครับ เฮงครับ” สมาชิกหน้าใหม่ร้องตอบมาแบบ งง งง
“เฮง ที่แปลว่า Lucky หรือเปล่าครับ” ผมถามออกไปแบบยิ้ม ๆ
นั่นแหละเจ้าตัวผู้ใส่แว่นหน้าตาดีจึงร้องอ๋อออกมาพร้อมทั้งหัวเราะ ผมจึงได้แนะนำตัวออกไป “พี่หน่องครับ คนนี้น้องตี๋ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เมื่อรู้จักกันครบแล้วผมก็หาที่นั่ง(นอน)
เพราะรู้ว่าเรายังต้องเดินทางกันอีกไกลมาก ผมนั่งเบาะหลังสุด ด้านขวาเป็นพี่เล็ก
ด้านซ้ายเป็นน้องตี๋
พร้อมทั้งทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง
ดูสายฝนที่ตกกระหน่ำอย่างหนักพลางนึกภาวนาในใจว่า เมื่อไปถึง ภูลังกา
ขออย่าให้ฝนตกหนักแบบที่เจอวันนี้เลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น