เช้าวันหนึ่งในปี
2524 ผมเห็นหนังสืออ่านนอกเวลาเรื่อง “ฉันอยู่นี่…ศัตรูที่รัก” วางอยู่บนโต๊ะกลางบ้านหลังเก่าที่ จ. ระยอง โต๊ะตัวนั้นเป็นโต๊ะที่คุณพ่อหามาวางไว้
และเหมือนกับเป็นกติกาของบ้านว่าถ้าหากมีอะไร ๆ ที่ไม่รู้จะไปวางไว้ที่ไหนก็ให้เอามาวางไว้ที่โต๊ะตัวนั้น
ในวัย 10 ขวบ
ผมไม่สามารถซื้อหรือยืมหนังสือดังกล่าวมาได้ด้วยตัวเอง ใช่แล้ว
หนังสือดังกล่าวพี่ชายคนเดียวของผมได้หยิบยืมมาจากห้องสมุดโรงเรียนมัธยมต่างอำเภอที่ได้ไปศึกษา
ผมหยิบหนังสือมาอ่านด้วยความสนใจโดยที่ไม่ได้บอกพี่ชาย
ภายในหนังสือดังกล่าวมีการนำเรื่องสั้นที่เคยพิมพ์ในนิตยสารรายสัปดาห์มารวบรวมเพื่อพิมพ์ใหม่
โดยเรื่องสั้นในเล่มประกอบไปด้วย เรือรบจำลอง,
ห่านย่างไฟแดง, ฉันอยู่นี่...ศัตรูที่รัก ,นายที่รัก ,เสื้อราตรีสีเลือดนก และ ลาก่อน...Intermezzo…เพลงรักของแม่ ในสมัยนั้นผมใช้เวลาอ่านอยู่หลายวัน
โดยนำติดตัวไปด้วยตามสถานที่ต่างๆ พี่ชายก็เห็นแล้วก็ไม่ว่าอะไร แต่ก็ไม่ได้แนะนำอะไรเพิ่มเติม
เพราะโดยปกติ ผมกับพี่ชายแทบจะไม่เคยคุยกันนัก
หนึ่งในหลาย
ๆ เรื่องที่ผมได้อ่านนั้น เรื่องเรือรบจำลอง เป็นเรื่องแรกที่ผมอ่านจบและเกิดความรู้สึกแปลก
ๆ ข้างในใจ เรื่องดังกล่าว กล่าวถึงเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ชื่อว่า “อันดร
วิทวัส” อันดรเป็นเด็กที่โหยหาความรักความเข้าใจจากคนรอบข้าง
ความอบอุ่นของครอบครัวที่ขาดหาย โดยภูมิหลังครอบครัวอันดรที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้คือ
การหย่าร้างของพ่อกับแม่ และอันดรต้องอาศัยอยู่กับพ่อที่นิสัยแข็งกระด้าง แต่อันดรยังโชคดีที่ได้รับความรักความอบอุ่นจากคุณครูบุษบงที่ขอตัวเขาจากพ่อมาอยู่ด้วยที่บ้านพักครู
เพื่อเลี้ยงดูขัดเกลา ทำให้ส่วนดี ๆ ของอันดรได้เปิดเผยออกมา สอนให้รู้จักรักคนรอบข้าง
ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญที่ครูบุษบงเติมเข้าไปในหัวใจที่แห้งแล้งเหมือนเดินผ่านทะเลทรายมานานของอันดร
เนื้อเรื่องตอนจบที่ผมจำมาจากเรื่องนี้ได้โดยไม่รู้ตัวและมาเข้าใจตอนที่กลับไปอ่านหนังสือเล่มนี้ซ้ำอีกครั้งก็คือ
การตายของอันดร วิทวัส จากการที่ไปช่วยไปช่วยชาลี
เพื่อนที่เพิ่งจะเริ่มผูกสัมพันธ์ในโรงเรียนใหม่ได้ไม่นาน จนตัวเองจมน้ำตาย
สำหรับอันดรแล้วสิ่งจูงใจหรือจะเรียกว่าเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวคือเรือรบจำลองที่ทำให้อันดรยังจำช่วงเวลาดี
ๆ กับอานิรุทธ์ และแม่ของเขาได้ และกลายเป็นจุดเชื่อมให้เขาสามารถเป็นเพื่อนกับนักเรียนร่วมชั้นในโรงเรียนใหม่ได้ ผมอ่านทบทวนเรื่องสั้นเรื่องนี้หลายครั้งจนกลายเป็นเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งที่คอยเตือนใจอยู่เสมอ
ๆ ถึงการประพฤติตัว การวางตัวท่ามกลางสังคมปัจจุบันที่เปลี่ยนไปอย่างมากมาย
สังคมที่ทุกคนต่างก็ยึดตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางโดยไม่ยอมแบ่งส่วนดี ๆ
ในจิตใจออกมาเอื้ออาทรเหมือนครั้งเก่าก่อน
แต่เหนือสิ่งอื่นใดที่ผมนึกถึง
ผมคิดถึงพี่ชายที่แสนดีของผม พี่ชายที่ได้ยืมหนังสือมาวางทิ้งไว้ให้ผมหยิบเอาไปอ่านและเป็นเสมือนผู้เปิดโลกกว้างให้ผมได้ก้าวเข้าสู่โลกของการอ่านหนังสือ
สิ่งดี ๆ ของพี่ชายผม ที่ยังลอยอยู่ในหัวใจของผมอยู่เสมอตราบจนนิรันดร์ แม้เขาจะจากไปจากโลกนี้เป็นปีที่ 10 แล้วก็ตาม หากเรือรบจำลองเป็นจุดเชื่อมระหว่างโลกของอันดร
วิทวัสกับเพื่อน ๆ ร่วมชั้นคนใหม่ หนังสือรวมเรื่องสั้น “ฉันอยู่นี่…ศัตรูที่รัก” ก็เป็นจุดเชื่อมโยงระหว่างโลกของผมที่สื่อไปถึงพี่ชายผมเช่นกัน
7
พฤศจิกายน 2556
ต้นจำปูนหลังบ้าน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น