ผมพบกับโตครั้งแรกเมื่อครั้งที่ไปออกค่ายคนสร้างฝันที่โรงเรียนตำรวจตระเวนชายแดน
บ้านหม่องกั๊ว อ. อุ้มผาง จ.ตาก สถานที่ที่พบกันก็คือปั๊มน้ำมัน ปตท. ที่ จ.
นครสวรรค์ที่คุณบัญญัติ มักจะกำหนดให้เป็นจุดรวมพลก่อนที่จะเดินทางสู่จุดหมายปลายทางต่อไป
ค่ายนั้นผมเดินทางไปกับพี่แอ๊ดและภรรยาคนปัจจุบันคือคุณน้องนุชในสมัยที่ยังไม่ได้แต่งงานกัน
มันเป็นการออกค่ายครั้งแรกของนุช และยังเป็นครั้งล่าสุดจนกระทั่งถึงปัจจุบัน โต ซึ่งเป็นคนเงียบ ๆ เดินเข้ามาทักพี่แอ๊ดที่ร้านข้าวเชสเตอร์กริล
ระหว่างที่ผมกับนุชรออาหารที่สั่งไปจากทางร้าน เมื่อรู้จักกันอย่างเป็นทางการแล้ว
ความสนิทสนมก็เริ่มขึ้น ณ เวลานั้นเอง “แล้วโต มายังไงล่ะ” ผมถามโตออกไป
ซึ่งเป็นคำถามแบบที่ว่าจะต้องถามอยู่เสมอ ๆ “ผมขับรถกระบะมาเองครับพี่หน่อง ขับมาคนเดียว” โตตอบมาด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มและภาคภูมิใจ
“เราจะไปหม่องกั๊ว ทางน่าจะแย่ ๆ รถโตเป็นแบบ โฟร์วิล ไดรฟ์
หรือเปล่า” ผมถามด้วยความสงสัยซึ่งโตก็ให้คำตอบที่ผมสงสัยโดยทันทีเช่นกันว่า
“ไม่ใช่หรอกครับ
แต่รถกระบะผมยกสูง วิ่งไปได้ สบายมาก”
ขณะที่รถที่ผมนั่งกำลังวิ่งไต่ระดับและลัดเลาะไปตามแนวถนน
เพราะเป็นรถปาเจโร่ สปอร์ตของพี่แอ๊ด จึงทำให้ผมรู้สึกสบายไม่ได้ลำบากกับการเดินทางเท่าใดนัก
แต่กับรถตู้และรถกระบะคันอื่น ๆ คนขับต้องใช้สมาธิและทักษะพอสมควรในการควบคุมรถ
เพื่อให้ผ่านโค้งต่าง ๆ จนลงมาถึงอุ้มผางได้อย่างปลอดภัยแต่ก็เสียเวลาไปมากพอสมควรกับการเดินทางไปถึงโรงเรียน
ทางที่ดูไม่น่าไกล แต่ก็ลำบากพอดูในการจะผ่านไปจึงทำให้พวกเราเดินทางไปถึง ร.ร.หม่องกั๊วในเวลาเกือบจะ
11 โมงเช้า เด็ก ๆ
ที่โรงเรียนต่างรอเราอย่างกระวนกระวายใจ อาจจะผสมกับความหิวด้วยมั้ง
แต่ทุกคนก็ไม่ได้แสดงออกถึงอาหารหงุดหงิดแต่อย่างใด
เมื่อพวกเราไปถึงทุกคนเหมือนจะรู้หน้าที่กันโดยอัตโนมัติว่าต้องทำอะไรกันบ้าง
ผมกับน้อง ๆ ซึ่งได้รับมอบหมายให้ทำสันทนาการกับเด็ก ๆ ก็ออกไปนำเด็ก ๆ เล่นเกมส์
แจกของ และพยายามดึงเวลาให้ทางทีมพี่แอ๊ดได้ประกอบอาหารให้เสร็จเรียบร้อยก่อน
ซึ่งกว่าจะได้ทานข้าวกลางวันกันเวลาก็ล่วงเข้าไปบ่ายโข “เก่งมากหน่อง
ดึงเด็กให้อยู่กับเกมส์ได้ดีมาก” พี่สมเกียรติกล่าวชมผมเมื่อเดินสวนกัน
มันเป็นเหมือนน้ำทิพย์ ชโลมใจที่ทำให้หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง ผมเดินไปหานุชและขอมาม่ากิน
อารมณ์วันนั้นมีแต่ความอิ่มใจไปหมดไม่นึกหิวแม้แต่นิดเดียว ส่วนเด็ก ๆ
ก็น่ารักและป็นกันเองจนผมนึกรักที่ที่แห่งนี้
อยากจะทำทุกอย่างให้พวกเค้าอย่างดีที่สุด พร้อมกับนึกสงสัยว่ายังมีสถานที่ที่แบบนี้ในประเทศไทยอยู่อีกมากมายแค่ไหนกันหนอ
สถานที่ที่เด็ก ๆ ไม่รู้จักก๋วยเตี๋ยว จนต้องเดินวนเข้ามาขอก๋วยเตี๋ยวหลาย ๆ รอบ
สถานที่ที่เด็กต้องเดินทางไกลนับ 10 กิโลเมตรเพื่อมาเรียนหนังสือ
และออกไปเป็นชาวเขาชาวป่าที่ยังไม่ได้รับการเหลียวแลจากหน่วยงานราชการเท่าที่ควรจะเป็น
หลังจากเสร็จกิจกรรมทั้งหมด
เราก็อพยพทีมงาน เพื่อเดินทางไปเที่ยวน้ำตก ทีลอซู ก่อนเดินทางไปน้ำตก
เราได้แวะไปทำบุญที่วัดบริเวณใกล้ ๆ
ความเย็นกายที่วัดที่เราได้รับยังไม่เท่าความเย็นในหัวใจที่เรามีโอกาสมาสร้างบุญร่วมกันอีกครั้ง
ถึงเวลาที่น้ำตกทีลอซูจะน้อยนิดเพราะเราเดินทางไปถึงกันเกือบจะ
5 โมงเย็นแล้ว แต่ระหว่างเดินทางไปน้ำตกก็มีเรื่องขำขันมาให้ทุกคนได้ยิ้มกันมากมาย
เนื่องจากทางที่รถผ่านไปนั้นมีฝุ่นอยู่มาก
เมื่อรถวิ่งผ่านคนที่นั่งบนรถกระบะอย่าง ดร
เอก ตั้ม อี๊ด จึงถูกฝุ่นจับตามบริเวณลำตัว โดยเฉพาะเส้นผมและใบหน้า ดูราวกับว่าไปคลุกแป้งฝุ่นมา
ผมโชคดีเพราะได้นั่งรถปาเจโร่ ของพี่แอ๊ด
จึงสะอาดเอี่ยม เรี่ยมเร้เรไร น้ำตกเย็นจนรูสึกหนาว แต่ในใจพวกเราต่างอบอุ่น
เพราะได้มาช่วยเหลือเด็กตามที่ได้ตั้งใจจนสำเร็จลุล่วงสมความตั้งใจทุกประการ
จากร้อยมือถือความฝันสู่พันโค้ง
จากที่โล่งสู่ที่ลับอับแสงสี
จากเมืองฟ้าสู่เมืองป่า
วนาลี
จากพี่ๆสู่น้องๆ…ในดินแดนสุดแสนไกล
ด้วยความฝันแห่งใจปรารถนา
ด้วยความฝันและศรัทธาไม่หวั่นไหว
ด้วยความฝันจะปั้นสร้างยังแดนไกล
ด้วยความฝัน
ยิ้มละไม ที่ได้รับ...ก็สุขเกิน
เสียงกล่าวบทกวีดังกังวานไพเราะจับใจ
จนผมต้องหันหน้ามามองอย่างเต็มตา เป็นน้องโตที่ผมเจอที่ปั๊มน้ำมัน ปตท. นี่เอง โตกล่าวบทกวีด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่แววตาแฝงไปด้วยความทรงภูมิทำให้ผมนึกชื่นชมโตอยู่ในใจ
คำกล่าวในบทกวีได้บ่งบอกถึงปณิธานของกลุ่มได้อย่างชัดแจ้งยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ ค่ำคืนที่บริเวณกางเต๊นท์น้ำตกทีลอซู
เป็นคืนที่ผมยังประทับใจไม่รู้ลืม ไม่ว่าจะเป็นเสียงเจื้อยแจ้วของเบียร์ที่มีข้อสงสัยซักถามจนราวดูกับว่าเป็นเด็กน้อยทีพ่อแม่พาออกมาสู่โลกกว้าง
เสียงนักดนตรีคนสร้างฝันจาก ชัย ทศ
ที่ขับกล่อมรอบวงชวนให้หลงใหลในบรรยากาศ แต่สิ่งที่ทำให้ผมประทับใจที่สุดคือ เสียง เอื้อนเอ่ย
บทกวีจาก โต นี่เอง
ผมได้เจอโตอีกหลาย ๆ
ค่ายถัดมาจากค่ายหม่องกั๊ว และทุกครั้งที่ได้พบกันในค่ายก็จะมีความรู้สึกยินดีปรีดาและสละเวลามานั่งพูดคุยถึงความเป็นไปของแต่ละคนอยู่เสมอ
ในการออกค่ายโตจะขับรถมาคนเดียวเกือบทุกครั้ง
และพกพาเอาความนุ่มนวลในอารมณ์ความรู้สึกมาที่ค่ายด้วย
แปลกใจเหมือนกันที่ทุกครั้งก่อนเราจะลาจากกัน
ผมเป็นต้องเข้าไปกอดโตเพื่อให้กำลังใจกันและกล่าวอวยพรให้แต่ละคนโชคดีและหวังว่าจะได้มาพบกันอีก
หลังสุดที่ผมได้พบโตคือที่ดอยสอยมาลัย ผมได้นั่งดื่มเหล้าร้องเพลงกับโตจนดึกดื่น
และกล่าวอำลากันในวันรุ่งขึ้น บางทีการไปออกค่ายมันไม่ใช่แค่การออกไปช่วยคนอื่น ๆ
แต่เราออกไปเพื่อไปพบเพื่อนที่มีเจตนารมณ์ร่วมกัน ออกไปถามข่าวคราว
ออกไปเห็นหน้าคนที่เราอยากพบเจอ ผมไม่ได้ไปค่ายมา 2 ครั้งแล้วเลยไม่ได้เจอโต
ก็ได้แต่หวังว่าครั้งต่อไป เราคงไปเจอกันอีกและเล่าความเป็นไปของแต่ละคนกลางวงเหล้า
พร้อมเสียงเพลงขับกล่อมจาก ชัย ทศ นักดนตรีอารมณ์ดีประจำค่ายที่ไม่เคยขัดเวลาผมขอร้องให้เล่นเพลงต่าง
ๆ ผ่านสายกีต้าร์ตัวเก่ง ครั้งหน้าถ้าไม่ติดขัดอะไรจริง
ๆ โตและเพื่อน ๆ ทุกคนคงมาเจอหน้าผมที่ปายนะเราจะได้เล่าเรื่องราวที่ผ่านมาของแต่ละคนกลางคืนหนาวเหมือนทุก
ๆ ครั้งที่เป็นมา
28
ตุลาคม 2556
ต้นจำปูนหลังบ้าน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น