ของขวัญ

              พี่ชายผมบวชพระก่อนเข้าพรรษาปี  2531 ปีนั้นผมอายุ 17 ปีแล้ว ถ้าจะบอกว่าอายุย่างเข้าสู่วัยรุ่นเต็มตัวก็ไม่น่าจะผิดนัก สมัยนั้นมีรถจักรยานยนต์ยนต์รุ่นใหม่ ๆ อย่าง Honda Nova, Yamaha Bell R หรือ Suzuki Sprinter  ออกมาวาดลวดลายบนท้องถนนและถูกขับขี่โดยวัยรุ่นที่พ่อแม่พอจะมีเงินซื้อรถให้ลูก ทุกครั้งที่เห็นรถมอเตอร์ไซด์วิ่งผ่าน ความรู้สึกของผม ดูจะล่องลอยไปกับรถจักรายนต์เหล่านั้นจนลับตา และในความเป็นจริงอย่าว่าแต่รถมอเตอร์ไซด์เลย แค่กางเกงยีนส์สวย ๆ สำหรับใส่อวดสาวก็ดูจะเกินเอื้อมเกินไปสำหรับเด็กม.ปลายที่ต้องตั้งใจเรียนและหาทางเข้าไปเรียนในระดับอุดมศึกษาอย่างผม

          วันหนึ่งพระพี่ชายเดินมาหาโยมแม่ที่บ้าน พร้อมสิ่งของในถุงกระดาษ ผมแอบได้ยินพระพี่ชายพูดกับแม่ว่า “เด็กมันเป็นวัยรุ่นแล้ว ทำไมไม่หากางเกงยีนส์ให้มันใส่บ้าง”  ไม่มีเสียงตอบจากแม่ และหากจะให้ผมเดาสิ่งที่แม่คิดและเป็นห่วงก่อนเรื่องอื่น ๆ ก็คือการหาเงินมาเป็นค่าเล่าเรียนให้ลูก ๆ มากกว่าจะหาเสื้อผ้าสวย ๆ ให้ลูกใส่  และจะหาข้าวมาให้ลูกกินอิ่ม ก่อนที่จะหาขนมตามท้องตลาดที่ต้องเสียเงินซื้อมาให้ลูกกินอย่างฟุ้งเฟ้อ ผมได้ฟังเสียงพระพี่ชายแล้วก็นิ่งคิด นี่เป็นครั้งแรกที่พี่ชายกล่าวถึงผมหลังจากโตกันมาคนทิศละทางตั้งแต่สมัยยังเด็ก 

ก่อนที่พระพี่ชายจะกลับวัด ท่านมอบของขวัญวัยรุ่นชิ้นเดียวในชีวิตให้ผม   เป็นกางเกงยีนส์ยี่ห้อ Lee  สีน้ำเงิน ผมไม่รู้ว่าท่านคิดอะไรในวันนั้น แต่สิ่งที่ทำให้ท่านตัดสินใจซื้อให้อาจจะเป็นสิ่งที่ท่านขาดไปในตอนเป็นวัยรุ่น กางเกงยีนส์ตัวนี้ผมใช้และเก็บรักษาเป็นอย่างดี จนถึงวันที่ได้เข้าเรียนที่บางแสน ก็ยังเอาไปใส่รับน้องจนขาดรุ่งริ่ง เพราะรุ่นพี่สั่งลงน้ำ กลิ้ง วิ่ง ยึดพื้น แทงปลาไหล สุดแล้วแต่จะถูกสั่งให้ทำอะไรในสมัยเรียนอยู่ชั้นปีที่ 1  สุดท้ายเมื่อสภาพยีนส์ขาดจนเกินจะเยีวยา เราจึงแยกจากกันหลังจากใช้ชีวิตร่วมกันมาเกือบ 3 ปี

เวลาผ่านไปหลายปีแล้ว ถึงจะมีงานทำและสามารถหาซื้อกางเกงยีนส์มาเป็นเจ้าของได้มากมาย แต่ผมก็ไม่เคยหวนกลับไปซื้อกางเกงยีนส์ Lee เลยซักครั้ง ไม่ใช่เพราะสินค้าไม่ดี หากแต่อยากจะเก็บความทรงจำดี ๆ ที่ครั้งหนึ่งพี่ชายให้กางเกงยีนส์  Lee  เป็นของขวัญไว้ในใจตลอดไป

28 สิงหาคม 2559

ต้นจำปูนหลังบ้าน