ครั้งหนึ่งยังจำได้ที่ B100 – โต้งเป็นเหตุ
ปีที่พวกเรา Quarter Science เริ่มเรียนในคณะวิทยาศาสตร์
มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒชั้นปีที่ 1 กลุ่มวิชาหนึ่งที่ทุกคนจะต้องเรียนร่วมกันทั้งชั้นปี
ก็คือการเรียนวิชาพื้นฐานทางด้านวิทยาศาสตร์ เป็นต้นว่าเคมี ฟิสิกส์ ชีววิทยา
เพื่อจะเป็นการปูพื้นฐานด้านวิทยาศาสตร์ให้แน่นหนา แข็งแรง ขยัน อดทน
และในขณะเดียวกันก็เป็นการคัดเลือกนักศึกษาเข้าเรียนในภาควิชาสาขาต่าง ในชั้นปีที่
2 ต่อไป
โดยดูจากเกรดที่แต่ละคนทำได้ในแต่ละวิชาเพื่อนำไปเทียบกับคณะที่เลือก
ซึ่งนักศึกษาชั้นปีที่ 1 เกือบ 200 คนต้องมาเข้าเรียนพร้อม
ๆ กันในแต่ละวัน
เมื่อคนมากห้องที่ใช้สอนนั้นก็ต้องมีขนาดค่อนข้างใหญ่พอจะรองรับนักศึกษาจำนวนดังกล่าวตามไปด้วย
ปีที่ผมเรียนปี 1 ห้องที่ใช้ก็คือห้อง B100 ห้อง B100 ที่ว่าเป็นห้องที่ตั้งอยู่ทางหัวตึกชีววิทยา
ด้านหลังห้องบริเวณนอกอาคารซึ่งอยู่ใกล้ถนนบริเวณคณะวาริชศาสตร์ จะเป็นสระบัวล้อมรอบไปด้วยดอกไม้
มีต้นหมาก 2- 3 ต้น
ลักษณะห้องจะเป็นห้องเดี่ยวและตั้งฉากกับตัวตึก การจัดเรียงโต๊ะนั่ง จะคล้าย ๆ
โรงหนัง คือมีที่ว่างหน้าห้อง กระดานดำ และที่นั่งจะค่อย ๆ สูงขึ้นไปเรื่อย ๆ
ลักษณะคล้ายกับอัฒจันทร์ไล่ระดับไปยังหลังห้อง สมัยผมเรียน ผมมักจะไปจองเก้าอี้แถวหน้าสุด
เพื่อจะได้เห็นกระดานชัด ๆ โดยคู่ซี้ที่ผมไปไหนมาไหนตลอดในปี 1 คือสมโภชน์เอกเคมี โภชน์เป็นเด็กจากแกลง จ.ระยองเหมือนกัน เลยเข้ากันได้ดี
เพียงแต่โภชน์จะค่อนข้างเจ้าชู้ ชอบจีบหญิงอื่น ๆ
ไปเรื่อยแล้วก็ชอบแกล้งผมโดยการพูดหน้าตายว่าผมไปชอบคนโน้น
ชอบคนนี้จนผมเสียหายไปหลายครั้ง
แต่ก็ไม่ได้โกรธอะไรจริงจังเพราะรู้ว่าเป็นนิสัยขี้แกล้งของเพื่อน
วันหนึ่ง ผมเดินเข้าไปเรียนตามปกติกับโภชน์ที่ห้อง B100 วันนั้นเป็นการสอนวิชาฟิสิกส์
ผมเข้าไปก็เหลือบไปเห็นเด็กหอ 7 โต้งกับชิดซุบซิบอะไรกันอยู่ไม่รู้
คนอื่น ๆ ก็ค่อยๆ ทะยอยเข้ามากันเรื่อย ๆ เพราะใกล้เวลาที่อาจารย์จะเข้าสอน
ผมเลือกนั่งบริเวณด้านขวามือของอาจารย์แถวหน้าสุด
ซักพักก็มีกลุ่มหนุ่มหน้าสวยเดินตามกันเข้ามา จำได้ชัด ๆ ก็นังเด่น,นังปู พอพวกเจ้าหล่อนเข้ามาถึง
ก็จับจองที่นั่งบริเวณตรงกลางห้องประมาณแถวที่ 3 จากหน้าห้อง
เมื่ออาจารย์มาถึงเราก็เริ่มเรียนไปตามปกติ ช่วงที่เรียนใกล้จะหมดชั่วโมง
มีกระดาษขนาด A4 ถ่ายเอกสารมีข้อความบางอย่างหลายใบ
ถูกส่งไปทั่วห้อง โดยเริ่มส่งมาจากกลุ่มที่นั่งหลังห้องสุดด้านหลังผมกับโภชน์
ระหว่างส่งไปเก้าอี้เพื่อน ก็จะเกิดเสียงหัวเราะ คิก ๆ เบา ๆ
ผมได้ยินก็เลยหันหลังไปมองด้านหลัง เห็นกลุ่มเด็กแปดริ้ว กอล์ฟ
เอกำลังดูเอกสารดังกล่าว
โดยเฉพาะกอล์ฟที่อ้าปากเฮฮาตามประสาคนนิสัยร่าเริงไปตามเรื่อง
(ผมรู้สึกเลยว่าหน้ากอล์ฟตอนนั้นกวนโอ๊ยสุดๆ) มันทำให้ผมสงสัยว่า
มีข้อความอะไรอยู่ในกระดาษใบนั้น ไม่นานเกินรอ กระดาษก็ถูกส่งมาถึงผมกับโภชน์
ผมรีบเอากระดาษดังกล่าวมาวางไว้ที่หนังสือเรียนแล้วแง้มดู
สิ่งที่ปรากฏในกระดาษทำเอาผมอดยิ้มไม่ได้ มันเป็นรูปวาดล้อเลียนหน้าคน
อดชื่นชมคนวาดไม่ได้ว่า ช่างทำงานชิ้นนี้ได้ยอดเยี่ยมเหลือเกิน ภาพดังกล่าว
มันเป็นภาพหน้านังปู ภาพร่างมีใบหน้าอ้วน ๆ ผมบ๊อบปรกแบบรองทรง
ผิวหน้ามีรอยแต้มคล้าย ๆ สิว เป็นจุดใหญ่ ๆ ฟันแสยะนิด ๆ และมีข้อความกำกับในภาพ
(ช่างวาดได้เหมือนตัวจริงมาก ๆ )
ซักพักพออาจารย์สอนหนังสือเสร็จก็เดินออกจากห้องไป
เท่านั้นแหละเสียงโห่ร้องดังกันสนั่นหวั่นไหว พร้อมทั้งเสียงหัวเราะครื้นเครงดังไปทั่วห้อง
B100 ผมก็พลอยหัวเราะตามไปด้วย โต้งปรบมือเป่าปาก
เพราะมันเป็นคนเอาเอกสารต้นแบบไปถ่ายเอกสารมาแจกเอง
นานพอสมควรหลังจากพวกเราหัวเราะกัน ผมมองไปยังคนที่ปรากฏในกระดาษ
สิ่งที่ผมเห็นมันผิดคาดไปจากความคิด นังปูที่ปกติปากร้าย และด่าไม่ไว้หน้า
ก้มหน้าร้องไห้กระซิก กระซิก โดยมีนังเด่นปลอบอยู่ใกล้ ๆ ไม่มีเสียงด่าออกมา
ไม่มีคำหยาบคายหลุดออกจากปาก มีแต่น้ำตาจากเพื่อน Sc#15 เราคนหนึ่ง
นี่พวกเราทำอะไรกันเกินเลยไปหรือเปล่า ? โต้งที่เมื่อกี้ปรบมือโห่ฮาอยู่ค่อย
ๆ เงียบเสียงลง ความเงียบค่อย ๆ ปกคลุมไปทั่ว พวกเพื่อน ๆ ปูก็ค่อย ๆ
เข้าไปปลอบให้ปูหายร้องไห้ กระดาษเมื่อสักครู่ค่อย ๆ ถูกรวบรวมไปทิ้ง
แต่บางคนก็เอาออกไปนอกห้องแล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นและจบลงไปอย่างรวดเร็ว
ไม่ต้องบอกหรอกว่าผมเองก็ รู้สึกผิดไปด้วย สอบถามที่มาว่าใครวาด
ซึ่งก็ไม่ผิดไปจากความคาดหมายของผมนัก เดชิด เด็กหอ 7 คือคนสร้างสรรค์งานสุดฮานี้
แต่คนเอามาขยายต่อเป็นโต้งตัวการใหญ่
ข้างนอกห้องพวกเราก็ยังมีคนหัวเราะเฮฮากันทั่ว ๆ ไป ผมกับโภชน์เก็บของออกจากห้อง B100
เพื่อกลับไปยังหอ
ระหว่างเดินผ่านกลุ่มเพื่อนด้านนอกก็ยังหัวเราะขบขันไปกับเค้าด้วย ถึงจะผ่านมา 20
ปีแล้ว สิ่งที่ผมเสียดายมากที่สุดคือ ทำไมผมไม่เก็บ Copy นั้นไว้ซักแผ่นนะ เพราะมันทำให้ผมนึกไปถึงวันเวลาที่ผ่านมาได้เป็นอย่างดี
ปัจจุบันนังปูคนในภาพวาดสุดแสนจะคลาสสิคใบนั้น กลายเป็น ดร.ปู
อาจารย์สอนหนังสือในมหาวิทยาลัยและใช้ชีวิตแบบสโลว์ไลฟ์ อยู่ทางภาคใต้ของประเทศไทย
27 สิงหาคม 2559
ต้นจำปูนหลังบ้าน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น