หลังจากเจ้าสเตชั่นเข้ามาในชีวิตเราสามคน ทุกเช้าก่อนไปโรงเรียนประถมข้างบ้านเราสามคนจะหาข้าวหาน้ำให้หมาน้อยที่น่ารักตัวนี้ เมื่อกลับมาจากโรงเรียนก็จะพากันไปเล่นหมาหอมหน้าหอมตาโดยไม่รังเกียจแต่อย่างใด วันหนึ่งหมาน้อยมีอาการท้องเสีย นอนหายใจรวยริน คุณพ่อบอกว่าหมาตัวนี้ชอบขุดคุ้ยรอบบ้านและคงไปกินของที่ทำให้ท้องเสียจนมานอนซม เราสามคนนั่งล้อมกันดูแลและพยายามช่วยเหลือตามประสาเด็ก ๆ แต่ก็เหมือนการดูใจ เจ้าสเตชั่นจากไปในเย็นวันนั้นเอง เป็นวันอาทิตย์ปลายเดือนมีนาคมที่อากาศเริ่มร้อนและเข้าใกล้วันสงกรานต์ ความรู้สึกเจ็บๆ มันตุบ ๆ อยู่ข้างซ้ายของทรวงอก ผมและน้องทั้งสองคนร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น เป็นครั้งแรกที่เสียใจและขมขื่นจากการเสียสิ่งที่รัก มันคงเป็นความรักล่ะมั้งที่ทำให้ทุกอย่างเป็นไป
ผมนำหมาน้อยตัวนั้นไปฝังและไม่คิดจะเลี้ยงหมาอีก นานเท่าไหร่ไม่รู้จนวันนี้เห็นนกฮูกของน้องคณะคนหนึ่งต้องมาตายลงไปเพียงเพราะความรักความผูกพันธ์กับคนที่ช่วยเหลือชีวิต ความรู้สึกเก่า ๆ ที่คิดว่าลืมไปแล้วย้อนกลับมา คำพูดของพระรูปหนึ่งในละครยังคงอยู่ในหัว “มีรักก็มีทุกข์นะโยม สิ่งไหนมีเกิด สิ่งนั้นก็มีดับ เกิดแก่เจ็บตายมันเป็นสิ่งที่เราทุกคนไม่อาจหนีพ้นไปได้…”
4 มีนาคม 2563
ต้นจำปูนหลังบ้าน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น