คุณขี่จักรยานเป็นครั้งแรกเมื่ออายุเท่าไร
? สำหรับผมนั้น ผมจำได้ว่าตอนอายุ
10 ขวบ ผมเป็นโรคตาแดง จึงต้องหยุดเรียนไม่ได้ไป โรงเรียน ก็เลยลองพยายามขี่จักรยานดู
จักรยานที่ผมขี่นั้นเป็นสีแดงเป็นแบบผู้หญิงขี่ ผมเคยลองขี่หลายทีแล้ว แต่ก็ยังไม่สำเร็จซะที
แต่วันนั้นไม่รู้นึกยังไงผมขี่แล้วก็ได้เลย ความรู้สึกตอนนั้นก็คือผมดีใจมาก
มันเหมือนผมก้าวหน้าไปอีกขั้น
จักรยานสีแดงคันนี้ตอนผมอายุ
9 ขวบพี่ชายของผมพาผมซ้อนท้าย แล้วก็ขี่พาไปเที่ยวที่ทะเล คุณยังจำทะเลที่ผมพาคุณไปได้หรือเปล่า
หาดทรายที่ไม่มีคนอยู่เลยนั่นแหละ
เราตั้งชื่อเรียกกันว่า “หาดหินโค้ง” นั่นเป็นที่แรกที่พี่ชายผมปั่นจักรยานพาผมไปถึง
มันทำให้ความรู้สึกของเด็กอย่างผมล่องลอยไปแสนไกล
ตอนผมเรียนมหาวิทยาลัยบูรพา
ผมก็เอาจักรยานคันนี้ไปขี่ด้วยนะ ผมยังเคยปั่นไปถึงตัวเมืองชลบุรีเลยด้วย จนครั้งสุดท้ายผมเอาจักรยานกลับมาที่บ้าน
แล้วก็ไม่ได้ใช้งานอีกเลย คิดถึงจักรยานสีแดงคันนั้นเหมือนกัน
พี่ชายผมเคยทำให้ผมทึ่งตอนเด็ก
ๆ เกี่ยวกับจักรยานอีกเหมือนกัน คือพี่ผมเอาตะปูมาตีให้แบน ๆ แล้วก็มาบอกผมว่า “เนี่ยเป็นกุญแจผี สำหรับนำไปไขคอจักรยานสีแดงได้” ผมก็ลองดู เออ มันทำงานได้จริง ๆ แฮะ กุญแจสามารถไขเข้า
ไขออกได้เหมือนเป็นกุญแจจริง ๆ เลย ผมเก็บกุญแจดอกนั้นของพี่ชายผมที่ทำไวตั้งหลายปีแน่ะ
ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า
ความสุขที่ผมถวิลหามาตลอดก็คือความสุข ที่ผมได้อยู่กันพร้อมหน้าทั้งครอบครัวเหมือน
กับที่ผมได้รับเมื่อตอนที่ผมยังเป็นเด็ก ๆ นั่นเอง บางทีอะไร ๆ
มันผ่านไปเร็วจนผมแทบไม่ได้ตั้งตัวเลย ผมอยากหยุดนึกถึงความหลังที่ผมมีความสุขสักนิดหนึ่ง
นึกถึงวันที่ผมมีความสุข
ในวันที่ผมมีความทุกข์ใจอย่างวันนี้ วันที่พี่ชายจากผมไป ผมเสียดายที่ไม่ได้ทำอะไร
ๆ ที่ดี ๆ ให้พี่ชายผมนัก บางทีความทรงจำดี ๆ มันมาพร้อมกับความเศร้า ความเศร้าที่กระตุ้นให้ผมนึกถึง ช่วงเวลาที่ดี ๆ
ที่มีให้กับคนที่ผมรักและเคารพคนหนึ่ง ผมอยากจะบอกกับทุก ๆ คนที่ผมรักว่าผมรักและห่วงเค้าแค่ไหน
...
13 พฤศจิกายน 2549
ต้นจำปูนหลังบ้าน
