สิ่งที่พ่อภาคภูมิใจ

          เช้าวันหนึ่งขณะผมกำลังนั่งเล่นหน้าบ้านพ่อที่ระยอง ผมมองผ่านไปยังถนนมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหา ลักษณะท่าทางเหมือนกับเป็นรุ่นเดียวกับพ่อผม เมื่อผมเข้าไปสอบถามจึงรู้ว่าเขามหาพ่อจริงๆ จากนั้นผมจึงเดินตามพ่อจากหลังบ้าน เมื่อพ่อเดินมาถึงทั้งสองคนก็ทักทายกันด้วยความดีใจ และเริ่มสนทนากัน จากบทสนทนากันผมจึงได้รู้ว่าชายคนดังกล่าวเป็นเพื่อนของพ่อมาตั้งแต่ยังหนุ่มและชายคนดังกล่าวก็คุยถึงเรื่องของลูกให้พ่อฟัง "ลูกเราทำงานธนาคารทหารไทย แล้วลูกเป๋าล่ะทำอะไร" ชายคนนั้นพูดถึงลูกชายของเขาด้วยความภาคภูมิใจ  เป๋าที่ชายคนดังกล่าวพูดถึงก็คือชื่อของพ่อผมนั่นเอง พ่อผมยิ้ม ๆ และตอบกลับชายคนนั้นไปว่า  ลูกชายคนโตทำงานอยู่ที่ธนาคาร ลูกชายคนที่สองเรียนจบปริญญาตรี ทำงานอยู่ที่กรุงเทพ ฯ ลูกชายคนที่สามทำงานเป็นนายช่างอยู่ในโรงงานที่มาบตาพุด ลูกสาวกำลังเรียนปริญญาตรีอยู่ที่พระนครเหนือ กรุงเทพ ฯ     พ่อพูดจบก็ยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ นั่นเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ผมได้รับรู้ว่าพ่อภาคภูมิใจมากแค่ไหนที่สามารถส่งลูก ๆ เล่าเรียนหนังสือจนจบ มีหน้าที่การงานที่ดี  ๆ ทำกันทุกคน โดยที่พ่อไม่ได้มีความรู้อะไรมากมาย แต่เพราะความขยันของพ่อและแม่ที่ส่งให้ลูก ๆ ไปอยู่ในสภานะภาพที่ดี อยู่ในสังคมที่ดี คงไม่ใช่เฉพาะพ่อผมหรอกที่ภูมิใจในการได้ส่งลูกให้เล่าเรียนหนังสือ ได้ทำงานที่ดี ผมว่าพ่อแม่ทุกคนนั้นก็อยากจะให้ลูกๆ มีเส้นทางชีวิตที่ดี มีชีวิตที่มีคุณค่า  สำหรับวันพ่อ พ่อของผมก็เป็นคนหนึ่งที่คงอยากเห็นหน้าลูกๆ กลับมาหา เห็นลูก ๆ มีความสุขและเป็นคนดีของสังคมตลอดไป

5 ธันวาคม 2558

ต้นจำปูนหลังบ้าน