ผมเห็นข่าวเสี่ยอู๊ดเสียชีวิตตามหน้า
Web
Page ต่างๆ ใน Internet เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา ( 30/10/2558)
ทำให้นึกย้อนไปถึงปลายปี 2546 ในงานกฐินที่วัดยายร้า
(วัดสุวรรณรังสรรค์) อ. บ้านฉาง จ. ระยอง ปีนั้นคุณแม่บอกผมตั้งแต่วันตักบาตรเทโวว่า
อยากไปดูลิเกไชยา มิตรชัย เพราะมีกฐินกองใหญ่จาก กทม.มาลงที่วัด มีดารานักร้องมากมาย
ผมก็เออออห่อหมกไปกับแม่และรับปากว่าจะพาแม่ไปดูลิเก
เมื่อวันงานกฐินมาถึง ผมขับรถไปส่งแม่ที่วัดยายร้าในตอนหัวค่ำ รถยนต์ที่ไปงานกฐินแน่นมาก ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเห็นงานกฐินที่วัดไหนใหญ่ขนาดนี้มาก่อน มีดารานักร้องมากันมากหน้าหลายตา ทั้งลิเก ไชยาที่กำลังโด่งดัง จินตหรา พูลลาภ ที่ยกวงมาแสดงแบบเต็มวง ผมเดินเตร็ดเตร่ในงานเพื่อรอแม่ และเริ่มสนใจเป็นครั้งแรกว่าเสี่ยอู๊ดหรือชื่อจริง นายสิทธิกร บุญฉิม คือใคร แล้วเป็นคนที่ไหน ทำไมถึงได้ทำบุญทอดกฐินได้ยิ่งใหญ่อย่างนี้
เช้าวันรุ่งขึ้นผมกลับไปที่วัดยายร้าอีกครั้ง รถบัสขนาดใหญ่
จำนวนร้อยกว่าคันที่รับพระสงฆ์จากวัดสุทัศน์มาในงาน มีการนำหุ่นละครเล็ก โจหลุยส์มาแสดง ดาราหลาย
ๆ คนมาร่วมงาน สิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นแสดงให้เห็นถึงความยิ่งใหญ่ของคนจัดเป็นอย่างดี
จนผมอดไม่ได้ที่จะสืบค้นว่าสิทธิกร บุญฉิมหรือเสี่ยอู๊ดนั้นเป็นใคร
และนับจากวันนั้นเสี่ยอู๊ด ก็เป็นที่รู้จักกันในวงกว้างมากยิ่งขึ้น ทั้งด้านดี
และด้านร้าย
และเรื่องที่ฮืฮามากที่สุดก็คงไม่พ้นข่าวไปเที่ยวกับนักร้องหนุ่มที่ฮ่องกง
และเป็นข่าวเกรียวกราวตามหน้าหนังสือพิมพ์อยู่หลายวัน
เสี่ยอู๊ดนั้นเป็นเด็กบ้านฉางโดยกำเนิดและเกิดปีเดียวกับผม
(2514) ความวิริยะอุสาหะส่งให้เสี่ยอู๊ดไปได้ไกลจนเกินกว่าจะคิดฝัน
จากเด็กบ้านนอกยากจน กลายมาเป็นผู้กว้างขวางในการวงการพระเครื่องและผู้หาทุนรายใหญ่ของวัดและองค์กรการกุศลต่าง
ๆ ของประเทศไทย ผมไม่รู้หรอกว่าเขาทำอะไรมาบ้าง แต่หากมองด้วยข้อเท็จจริง
คนคนหนึ่งจะทำอะไร ๆ
ได้มากมายโดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจากคนรอบข้างเลยหรือ ในความเป็นจริงของชีวิตทุกคนก็รู้อยู่แล้วว่าจะต้องตายในวันหนึ่งข้างหน้า แต่การที่เสี่ยอู๊ดจากไปในนี้มันยังเร็วเกินไปและการจากไปด้วยข่าวการฆ่าตัวตายของตัวเองทำให้ผมยิ่งเสียดาย
เสียดายความสามารถที่จะช่วยอุปถัมภ์ค้ำชูพระพุทธศาสนาให้รุ่งเรืองมากไปกว่านี้
แต่สิ่งที่เสียดายมากที่สุดไม่ใช่เงินทองที่เสี่ยอู๊ดหามาได้ แต่เสียดายโอกาสที่ได้เกิดมาพบเจอพระพุทธศาสนาแล้วไม่ขวนขวายปฏิบัติธรรมให้ลึกซึ้งยิ่ง ๆ ขึ้นไปอีก
มัวแต่ไปวิ่งไล่ตามความอยากของตัวเอง สร้างภาพนักบุญโดยถูกหลอกใช้จากคนรอบข้าง
กว่าจะเกิดก่อตัวในท้องแม่ ออกมาเดินตั้งไข่ เรียนรู้วิชาทำกิน เรียนรู้ชีวิต
คบเพื่อน ตรากตรำฝ่าฟันจนเป็นที่รู้จักสุดท้ายก็ต้องเดินทางต่อไป
ที่ทางที่จะไปก็ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน เสียเวลาไปเปล่า ๆ 1 ชาติ ข่าวการเสียชีวิตของเสี่ยอู๊ดว่าเป็นสิ่งเตือนใจให้ผมเองว่าสุดท้ายก็ไม่ได้อะไรติดตัวไปเลยซักอย่างเดียว
นอกจากบาปและบุญ
3 พฤศจิกายน 2558
ต้นจำปูนหลังบ้าน
