“หน่องจะกินแกงปลามั้ย
แม่ซื้อปลามาจากตลาดนัด เดี๋ยวจะแกงให้” แม่ร้องบอกเมื่อผมกลับมาถึงบ้านแม่ที่ระยองในเย็นวันเสาร์
และก็เหมือนกับทุกครั้งที่ผมจะตอบรับด้วยความยินดี
และรีบไปเก็บใบกะเพราที่ขึ้นอยู่ในสวนหลังบ้านเพื่อเอามาเป็นส่วนประกอบแกงปลาของแม่
ซึ่งผมคิดว่าเป็นแกงปลาที่อร่อยที่สุดในโลก
ระหว่างช่วงเวลาที่ผมเติบโตจากเด็กตัวเล็ก
ๆ ที่ไม่ประสีประสา จนกระทั่งจบการศึกษาจากรั้วมหาวิทยาลัย มาเป็นหนุ่มน้อยที่รอเข้าตลาดแรงงานเพื่อทำงานเลี้ยงตัวเองนั้น
มีอยู่สองสิ่งที่แม่ไม่เคยให้ลูก ๆ ในบ้านต้องขาดหาย หนึ่งคือ อาหาร
ซึ่งแม่หามาให้กินทุกมื้อและสองการศึกษาที่พ่อกับแม่ประหยัดอดออม
เพื่อให้ลูกทุกคนได้เรียนหนังสือโดยไม่เคยปริปากบ่น หลาย ๆ ครั้งแม่เล่าให้ฟังถึงชีวิตวัยเด็กว่า “สมัยแม่ยังเด็ก แม่อยากเรียนหนังสือมาก แต่ตากับยายก็ไม่ให้เรียน
บังคับให้แม่ต้องออกจากโรงเรียนตั้งแต่ชั้น ป. 2 เพื่อมาเลี้ยงควาย…” แม่เล่าแล้วก็เงียบ ๆ ไป สิ่งที่ผมรับรู้เมื่อได้ฟังคำพูดของแม่ก็คือ
หน่องต้องตั้งใจเรียนนะ หน่องห้ามเหลวไหลนะเพราะสิ่งสำคัญที่แม่ให้ก็คือการศึกษา
ในวัยนั้นผมยังคิดไม่ออกหรอกว่าการศึกษาจะช่วยเราได้อย่างไร
ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะไปถึงจุดไหน ไม่เคยคิดที่จะไปเป็นอะไร เพราะวัยเด็กสิ่งที่ผู้ใหญ่บอกกล่าวก็เพียงแต่ให้ตั้งใจเรียนนะ
โตขึ้นจะได้เป็นเจ้าคนนายคน แต่ถ้าจะถามกลับว่าเจ้าคนนายคนคืออะไร
ก็อาจจะได้คำตอบเป็นพวก จนท.ที่ประจำอยู่ตามที่ว่าการอำเภอที่คอยข่มขู่ประชาชนให้ตัวสั่นเทาเวลาไปติดต่อธุระทางราชการกระมัง
เพราะการศึกษาทำให้ผมเดินทางมาได้ไกล
ไกลกว่าสิ่งที่คิดไว้ตั้งแต่ยังเป็นเด็กมาก ถึงจะไม่ได้เป็นนักฟุตบอลอาชีพอย่างที่ผมเคยเห็น
Ian
Rush โลดแล่นในชุด Liverpool ถึงไม่ได้เป็นนายกรัฐมนตรีอย่างที่แม่เคยฝัน
แต่ชีวิตในปัจจุบันก็ทำให้ผมมีความสุขความสบาย ทุก ๆ
ครั้งที่มองย้อนกลับไปก็นึกถึงสิ่งที่พ่อกับแม่ทำให้ ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร
แต่สุดท้ายแล้วก็ได้มายืนในจุดที่ดีพร้อมและมีความสุขความภาคภูมิใจกับหน้าที่การงาน
หลังจากภรรยาถ่ายถาพอาหารบนโต๊ะ และ
Post ใน Facebook ของเธอพร้อมทั้ง Tag รูปภาพดังกล่าวมาให้ผม
ผมก็เริ่มรับประทานอาหารตรงหน้า อาหารหลาย ๆ อย่างบนโต๊ะน่าทานเป็นอย่างมาก
วัตถุดิบที่ใช้ก็ถูกคัดสรรมาอย่างดี วิธีการปรุงอาหารก็ได้รับการบอกกล่าวจากคุณแม่ของภรรยา
เพื่อให้อาหารอร่อยถูกปากผมที่สุด ระหว่างทานข้าวผมมักจะนึกจุดที่ผมนั่งอยู่
นึกถึงการศึกษาที่แม่ให้มาจนทำให้เรามีโอกาสดี ๆ ในชีวิต มีภรรยาที่ดี นึกถึงอะไร
ๆ มากมายและท้ายสุดความคิดมาหยุดอยู่ที่แกงปลาที่แม่เคยทำให้กิน
ตั้งแต่แต่งงานกันมา 4 ปี ภรรยาผมไม่เคยทำแกงปลาให้ผมกินแม้แต่ครั้งเดียว
โดยคำตอบที่เธอให้ทุกครั้งก็คือ เธอไม่ชอบปลาเพราะกลิ่นปลาคาว
และเธอก็ไม่กินแกงปลาด้วย
ความจริงแม่ผมก็ไม่ได้กินแกงปลาที่ทำให้ผมกินนะ
แต่ทุกครั้งที่เจอหน้าผมแม่ก็จะทำให้กิน
คงเพราะความรักที่แม่มีให้แต่ไม่เคยแสดงออกมาให้ได้ยินด้วยคำพูด แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ผมรักและเคารพแม่ได้อย่างไรกัน
7
สิงหาคม 2558
ต้นจำปูนหลังบ้าน
