ผู้หญิงคนนั้น

ขณะที่ผมและภรรยากำลังเดินเลือกซื้อของที่แผนกซูเปอร์มาร์เก็ตในห้างสรรพสินค้าดังย่านงามวงศ์วาน สายตาผมเหลือบไปเห็นผู้หญิงร่างเล็กคนหนึ่งในชุด รปภ. สีฟ้า  ด้วยรูปร่างที่เล็กแกรน ผิวดำคล้ำ และใบหน้าที่ปราศจากรอยยิ้ม แววตาเฉยเมยและกำลังจ้องมองมายังทิศทางที่ผมยืนอยู่ แต่มองผ่านเลยไปไม่ได้จับจุดใดเป็นพิเศษ ร่างกายที่เล็กกว่าปกตินั้น ทำให้ชุดที่สวมใส่ดูหลวม ๆ ไม่เข้ารูป เหมือนเด็กขโมยชุดของแม่มาใส่  ทั้งๆที่ท่าทางแสนธรรมดาที่หญิงคนนั้นยืนอยู่ไม่ไกลจากผมนัก แต่กลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้ผมสะเทือนใจเป็นอย่างมาก ความคิดในหัวผมล่องลอยไป คำถามมากมายถาโถมเข้ามายังหัวของผม เค้าทำไมดูเศร้าจัง เค้ามีครอบครัวที่ต้องเลี้ยงดูหรือเปล่านะ เค้ามีลูกที่ต้องเลี้ยงดูกี่คนนะ เค้าได้รับค่าตอบแทนเป็นจำนวนเท่าไหร่นะ  คำถามมากมายที่มีเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ทำเอาผมตัวสั่น หัวใจเต้นแรงเหมือนใครเอากลองมารัวในอก ผมหันหน้ากลับมามองภรรยาผมที่กำลังเลือกซื้อของกินของใช้ และวางลงในรถเข็น เธอดูมีความสุขที่ได้ออกมากับผม ผมมองสลับเธอกับหญิงคนนั้น  แต่แปลก ผมกลับคิดไปถึงชีวิตที่ผ่านมา โดยเฉพาะนิสัยเกรี้ยวกราดของผมที่คนข้างๆ ต่างยืนยันกันมาตลอดว่า บางครั้งก็น่ากลัว ความไม่ค่อยเกรงใจใครโดยเฉพาะคนที่ทำผิดกับผม ซึ่งผมมักจะคาดคั้นจนคนคนนั้นแทบทนไม่ได้  ความเจ้าอารมณ์ต่างๆ ที่เคยทำยิ่งทำให้ผมแทบจะสะอื้นในลำคอถึงสิ่งที่ผ่านมา หลายๆ ครั้งที่ผมคิดได้รู้ได้ แต่ทำไม่ได้ซักที

ภรรยาผมคงไม่ทันได้สังเกตอาการของผม เธอยังคงเลือกซื้อของและหันมาถามผมถึงสิ่งที่ต้องการเป็นระยะ เธอเป็นคนหน้าตาน่ารัก รูปร่างเล็ก ๆ มีรอยยิ้มให้ผมอยู่เสมอ ทั้งๆ ที่ผมคิดว่าตัวเองโชคดีที่ได้แต่งงานกับภรรยา แต่ก็ยังไม่วายมีปัญหาความขัดแย้งกันเป็นครั้งคราวด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง สาเหตุส่วนใหญ่ก็คงไม่ต้องเดาว่ามาจากความเอาแต่ใจของผมเอง ความยึดมั่นถือมั่นในเรื่องต่าง ๆ ที่ต้องเป็นไปตามกฏเกณฑ์ ทั้งๆ ที่บางเรื่องก็ไม่จำเป็นจะต้องเข้มงวดถึงขนาดนั้น แต่ผมก็ไม่ค่อยยินยอม แล้วหลาย ๆ ครั้งก็ต้องกลับมาถามตัวเองเหมือนกันว่า ผมทำแบบนั้นไปทำไม

หลังจากเลือกซื้อสินค้าเสร็จ ผมค่อย ๆ เข็นรถเพื่อนำสินค้าที่เลือกได้ออกไปทางช่องชำระเงิน ผมเข็นรถผ่านไปยังหญิงคนนั้น ที่ยังยืนอยู่ที่เดิม และทอดสายตามองออกไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย  วินาทีนั้นผมคิดในใจว่า ครั้งนี้ขอเป็นอีกครั้งที่จะปรับปรุงตัวเองให้เป็นคนใจเย็น ควบคุมอารมณ์ตัวเองและมีเหตุผลก่อนที่จะกล่าวสิ่งต่างๆ ที่อาจจะออกไปทำร้ายคนฟังเหมือนที่เคยทำมาหลาย ๆ ครั้ง โดยไม่รู้ตัว  และขอให้เป็นครั้งสุดท้ายด้วยทีเถิด ผมนึกพร้อมทั้งเข็นรถเข็นผ่านไป โดยไม่หันกลับมามองผญิงคนนั้นอีก แต่รูปร่าง หน้าตาของเธอไม่มีวันที่ผมจะลืมลงไปได้เลย

26 สิงหาคม 2556 

ต้นจำปูนหลังบ้าน