ฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาในแต่ละวันช่วงปลายเดือนมิถุนายน บ่งบอกให้รู้ว่า
ฤดูกาลได้เริ่มผลัดเปลี่ยนเข้าสู่หน้าฝนแล้ว หลาย ๆ คนบอกว่าฤดูฝนทำให้เกิดความเหงาและทำให้หลาย
ๆ คนหดหู่เพราะอย่างนี้กระมังที่มิวสิควีดิโอของนักร้องต่าง ๆ จึงมีสายฝนเป็นส่วนประกอบ เพื่อถ่ายทอดอารมณ์
ความรู้สึกของตัวละครออกมาให้ผู้ชมรับรู้
ถึงความเศร้าของตัวละครได้เป็นอย่างดี
สำหรับผมนั้น
ทุกครั้งที่เห็นสายฝนมักจะนึกถึงงานบุญเข้าพรรษาซึ่งมีแต่อารมณ์ สนุกสนาน
เบิกบาน อบอวลไปด้วยความสุข
จากการได้ทำบุญ อยู่กับครอบครัว มีการหล่อเทียนพรรษาที่วัด และฟังเทศน์
และที่สำคัญ ผมกับน้องสาวมักจะร้องขอแกมบังคับ
ให้พี่ชายคนโต ขับรถพาผมตระเวนไปบริจาคเทียนพรรษาตามวัดต่างๆในจังหวัดระยอง จนถึงวันเข้าพรรษาในปี 2546 มีสิ่งหนึ่งที่ต่างไปซึ่งผมยังจำได้ดี
วันที่ 2/07/2546 วันที่ไม่มีพี่ชายคนเก่งของผม อยู่ข้าง ๆเพื่อคอยให้น้อง
ๆ อย่างผม หน่อย อ้อยได้อุ่นใจอยู่ต่อไป วันนี้ผมพาร่างการส่วนที่เหลือจากการปลงศพแล้วของพี่ชายผมไปลอยอังคารที่แม่น้ำระยองที่บริเวณเจดีย์กลางน้ำ ครั้งหนึ่งเมื่อ 2 ปีก่อน ผมกับอ้อยเคยขอร้องให้พี่ชายคนนี้
ขับรถพาผมกับอ้อยไปนมัสการพระเจดีย์กลางน้ำ
พี่ชายผมก็แสนจะใจดีพาไปโดยไม่อิดออด ผมยังจำบรรยากาศวันนั้นได้ดี
อากาศค่อนข้างครึ้มเพราะเย็นมากแล้ว เจดีย์กลางน้ำตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า อาณาบริเวณรอบ ๆ องค์เจดีย์ รกไปด้วยหญ้าคาและวัชพืชชนิดต่าง ๆ เนื่องจากขาดการดูแลรักษาอย่างจริงจังจากหน่วยงานราชการ
อะไรก็ไม่น่ากลัวเท่ากับว่าอาจจะมีสัตว์ร้ายจำพวกงูมาอาศัยอยู่ซึ่งจะก่อให้เกิดอันตรายกับคนที่มานมัสการองค์พระเจดีย์ได้
แต่ผมก็ไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใด เนื่องจากอุ่นใจที่พี่ชายผมมาด้วย หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้กลับไปอีกเลยจนกระทั่งวันนี้
วันที่ผมมีโอกาสพาพี่ชายของผมกลับไปที่เจดีย์กลางน้ำอีกครั้ง
จะต่างกันก็เพียงแต่คนขับรถคือผม ส่วนน้องสาวที่นั่งข้าง ๆ ก็ถือห่ออังคาร,กระดูกของพี่ชาย และร้องไห้สะอึกสะอื้นมาตลอดทาง เมื่อมาถึงองค์เจดีย์บริเวณรอบข้างเปลี่ยนไปเยอะมากจนผมจำแทบไม่ได้ รอบ ๆ องค์พระเจดีย์ มีการยกพื้น ปูพื้นด้วยอิฐสีแดง และดูสะอาด แล้วก็ ดูสว่างโล่งไปหมด มีบันไดสำหรับต่อจากรอบ
ๆ องค์พระเจดีย์ ทอดลงไปที่ลงไปที่ตัวแม่น้ำ
คุณพ่อกับคุณแม่ค่อย ๆ เอาเถ้าและกระดูกบางส่วนมาใส่น้ำหอม
แล้วก็โปรยด้วยดอกไม้ จากนั้นก็เป็นผมซึ่งตอนนี้ถือว่าเป็นพี่คนโตของบ้าน
น้องชายและน้องสาวกับญาติ ๆ ที่นำน้ำหอมและดอกไม้มาใส่กระดูกและเถ้าอังคาร จากนั้นก็นำเถ้าอังคารของพี่ชายผมโปรยลงไปกับแม่น้ำ ระหว่างที่โปรยเถ้าอังคารลงแม่น้ำไปนั้นุณแม่พูดด้วยน้ำเสียงเศร้า
ๆ พร้อมทั้งขอให้พี่ชายกลับมาเกิดป็นลูกอีก ส่วนผมนั้นภายในจิตใจคิดไปถึงสิ่งต่าง
ๆ ที่ผ่านมาระหว่างผมกับพี่ชาย บางครั้งชีวิตผมก็แปลก สิ่งหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ ผมมาตลอด ผมกลับไม่เห็นคุณค่า
แต่พอสิ่งนั้นจากไปอย่างไม่มีวันกลับ ผมกลับมานึกเสียดาย วันนั้น ผมจำได้ว่า ความทรงจำที่ดี ๆ ระหว่างผมกับพี่ชายหลั่งไหลมาจากไหนไม่รู้ และทำให้ผมได้แต่เสียใจที่ไม่เคยแทรกเข้าไปในโลกของพี่ชายผมได้เลย
หลังจากลับมาจากเจดีย์กลางน้ำแล้ว
สิ่งที่เปลี่ยนไปอย่างตลอดกาลของผมคือ การพยายามค้นหาและรักษาช่วงเวลาที่ดี ๆ
ระหว่างผมกับพ่อแม่ ผมกับเพื่อน ๆ ผมกับน้อง ๆ หรือแม้แต่ผมกับสิ่งของ ซึ่งถ้าผมพยายามให้ความสำคัญกับสิ่งนั้น ณ
เวลานั้นแล้ว หากสูญเสียสิ่งนั้นไป ผมจะได้ไม่เสียใจ แต่จะมีความสุขทุกครั้ง
ที่ได้นึกถึงช่วงเวลาดี ๆ ที่ผมได้ร่วมสร้างกับทุกคน
หากบางคนมองว่าบางสิ่งที่ผ่านไปไม่สำคัญเพราะมูลค่ามันน้อยไปเนื้อหาสาระที่ไม่ได้ความหรือมันดูไม่สมเหตุสมผล แต่กับผมนั้นสิ่งที่จะบอกว่าอะไรจะสำคัญหรือไม่สำคัญคือใจของผมนั่นเอง ซึ่งมันยังเป็นอยู่เสมอมา
และยังหวังว่าจะตลอดไป
29 มิถุนายน 2550
ต้นจำปูนหลังบ้าน
ต้นจำปูนหลังบ้าน
